W SZPITALU W LEBORKU WSZYSCY BYLI BARDZO DLA MNIE ŁASKAWI I ŻYCZLIWI,NAWET PACJENCI..ZNALI MNIE LEKARZE STARSI OD DZICIŃSTWA,BO MÓJ OJCIEC TAM LEKARZ I ZNALI JEGO I MNIE TEŻ...
STARALI SIĘ MI JAK NAJBARDZIEJ POMÓC,CHOĆ WSPANIAŁY PAN ORDYNATOR I NAPRAWDĘ W SERCU MYM WSPANIAŁY POWIEDZIAL MI NA POCZĄTKU TEGO LECZENIA,ZE TO BĘDZIE TROCHĘ NIEPRZYJEMNE....
NO WIĘC DAWALI KROPLÓWKI KILKA RAZY DZIENNIE Z LEKARSTWAMI....POWIEM CI,BRATKU,ŻE KIEDYS BAŁAM SIE KROPLÓWEK I UWAŻAŁAM JE ZA ZŁO I ZRYWAŁAM TE WENFLONY Z DŁONI LUB ZGIĘCIA ŁOKCIA/ZAWSZE DAWALI JE TAM ,GDZIE BYŁY WIDOCZNE JAKIEŚ ŻYŁKI/,ALE PO TAMTEJ OSTATNIEJ WIZYCIE TAM UZNALAM..DOJRZAŁAM DO TEGO,ŻE KROPLÓWKA PRZYNIOSŁA MI WRESZCIE TAKĄ ULGĘ....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz